Reisverslag: treinreis van Urumqi China naar Almaty Kazachstan

Een reisverslag van mijn internationale treinreis van Urumqi China naar Almaty Kazachstan. Ik woon in een stad met een kleine 15 miljoen inwoners, maar hoogstwaarschijnlijk heb je nog nooit van Harbin gehoord. Harbin ligt ergens in het Noordoosten van China. Met de bus is het maar 12 uur naar Vladivostok, dan weet je hopelijk waar het ongeveer ligt. Mocht je weleens van Harbin hebben gehoord, dan komt het hoogstwaarschijnlijk, omdat ze daar elk jaar het ‘Harbin International Ice and Snow Sculputure Festival’ organiseren.

Mocht je naar Harbin willen reizen, dan kunnen wij vervoer en een gids regelen.

In januari van dit jaar, had ik de optie, om: vanuit Harbin naar Almaty Kazachstan te vliegen of dit traject met de trein afleggen. Voor mij is dit natuurlijke een makkelijke keuze…

Dit keer nam ik het vliegtuig van Harbin naar Urumqi, om daar op de trein te stappen naar Almaty. Nu heb je misschien de vraag, waarom: nam je ook niet de trein van Harbin naar Urumqi? Deze treinrit van 57 uur en 59 minuten a 6.958 kilometer, had ik in de zomer al afgelegd en kwam dit keer qua tijd niet echt uit.

Treinticket boeken van Urumqi naar Almaty

Voor treinreizen in China, is het voor mij geen probleem, om alle benodigde informatie te vinden, zoals; de prijs van een treinkaartje, vertrek- en aankomststation, de vertrek- en aankomsttijden van de treinen en dan uiteindelijk het treinkaartje online te boeken. Voor internationale treinen is dit soms echter een ander verhaal, de informatie is vaak verouderd en deze treintickets kan je niet online kopen. Iemand moet dus naar het station, om het treinkaartje met jouw gegevens te kopen of je kunt natuurlijk zelf naar het treinstation gaan.

Uiteindelijk, ben ik erachter gekomen dat er twee keer per week, treinen van Urumqi naar Almaty vertrekken en dat je de treinkaartjes, mogelijk op het Urumqi Centraal treinstation, het Urumqi Zuid treinstation of ergens in een hotel kan kopen.

Mocht je een internationaal treinticket willen boeken, zoals bijvoorbeeld: van Nanning naar Hanoi, Urumqi naar Almaty, Almaty naar Urumqi, Ulaanbaatar naar Erlain (Erenhot), dan kunnen wij deze ook voor je boeken.

Op goed geluk, ben ik dus naar Urumqi gegaan. Opzoek naar de kaartverkoopbalie, waar deze dan ook mocht zijn. Mocht ik deze niet kunnen vinden, dan zou ik het traject vanaf de grens van China altijd nog met een bus of auto kunnen afleggen. De laatste keer betekende dat 5 a 6 uur lang met 150km per uur in een Mercedes die betere tijden heeft gekend. In Kazachstan zijn bijna alle auto oldtimers, niet de goed onderhouden auto’s die je in Nederland ziet, maar wrakken die ’s nachts zonder licht rijden, zonder ramen, zonder voorbumper, eigenlijk alles dat kapot kan is vaak ook wel kapot. Ze rijden daar ook nog eens als gekken, dus ik wilde heel graag met de trein!

Vliegen van Harbin naar Beijing

’s Ochtends kreeg ik een sms, met de annulering van de vlucht van Harbin naar Beijing dat begon dus al goed. De reden van de annulering was: ‘het weer’, interessant vooral omdat buiten het zonnetje scheen. Het is buiten -20c, maar als er geen smog is, heb je altijd een blauwe lucht met een zonnetje. Gelukkig gaan er dagelijks veel vluchten naar Beijing, dus ik kon snel een nieuwe vlucht boeken voor een prijs van CNY 770,-.

Mijn vlucht vertrekt, om 23:40 van het Harbin Taiping vliegveld. Om 20:00 nam ik een Didi (Chinese Uber) voor circa CNY 9,- naar het vertrekpunt van de airportbus.  Deze bus kwam gelukkig snel en voor CNY 25,- (prijs taxi CNY 130,-) en in circa 50 minuten was ik op het vliegveld.

Inchecken ging zonder probleem, gewoon even je paspoort laten zien en dan krijg je de boardingpass, zo werkt dat in heel China. Door de beveiliging ging ook zonder problemen, al wilde ze nog wel even kijken naar mijn 20.000mAh powerbank. Dat ik in totaal vijf telefoons en drie tablets bij mij had was ook geen probleem. Twee telefoons gebruik ik zelf, mijn vriendin wilde nog een telefoon en de andere neem ik mee naar Nederland. Xiaomi spullen zijn wat goedkoper in China.

Het Harbin Taiping vliegveld is pas nieuw en blijkbaar hebben ze nog niet de juiste binnen temperatuur gevonden. Buiten is het -20C en binnen lijkt het wel +30C, daar zit je dan met je winterkleding. Nu heb ik het al snel warm, dus snel maar mijn trui uitgetrokken en tijdens het wachten op de vlucht, mijn schoenen ook maar uitgedaan dat hielp een beetje.

Veel vluchten hadden vertraging of werden geannuleerd, gelukkig mijn vlucht niet. Waarom ze precies werden geannuleerd weet ik niet, mogelijk door de zware smog? Interessant trouwens dat na ongeveer 10 sec opstijgen, je door deze smog laag vliegt en de lucht er opeens weer normaal uitziet, tijd dus om mijn FFP2 fijnstofmasker af te doen…

Vliegen van Beijing naar Urumqi

Na een weinig enerverende vlucht van 2 uur en 5 minuten land ik om 01:45 op het Beijing Internationaal vliegveld. Mijn vlucht naar Urumqi vertrekt pas om 07:40, dus ik heb nog tijd om wat te slapen. Na het ophalen van mijn bagage, ga ik naar mijn vertrekterminal en zoek ik een locatie om nog wat uit te rusten.

Mijn rustlocatie een ‘comfortabele stoel’, was toevallig recht voor de incheckbalie. De incheckbalies voor alle vluchten gingen om 06:00 uur open, er stonden dus lange rijen. Maar gelukkig kan je als buitenlander, doen alsof je er niks van begrijpt en dan sta je ‘opeens’ in de rij voor mensen die in het Chinese leger hebben gezeten, die was gelukkig wat minder druk. Na 7 jaar in China, kan ik ook op zijn Chinees in de ‘rij’ staan (welke rij?). Mocht je nog een keer naar Shanghai Disney gaan, dan kan je daar ook je lol op…

Mijn vlucht met Southern Airlines a CNY 770,- vertrok, om 07:40 naar Urumqi en komt om 11:55 in Urumqi aan. Het is trouwens ongebruikelijk dat vluchten in China op tijd vertrekken, dus houd daar rekening mee als je moet overstappen. De BBC heeft daar een mooi artikel over geschreven.

Het vliegtuig was gelukkig niet helemaal vol, dus ik kon mooi naast het raam gaan zitten en naast mij zat ook niemand. Voordat ik ga vliegen download ik altijd nieuwsartikelen die ik nog wil lezen, dus ik had ook nog wat te doen. Mijn ontbijt op het vliegtuig bestond uit een banaan en wat pinda’s, dus hoopte dat ze in het vliegtuig nog wat lekkers zouden serveren.   

Een halve aardappel, een mini mantou (gestoomd brood zonder vulling), een baozi (deeg met een vulling van groente of vlees), fruit, stukje Chinese cabbage, sauerkraut en water. Niet het beste ontbijt, maar beter dan niks. Tijdens het eten, raak ik aan de praat met de persoon die twee stoelen verderop zit. Hij blijkt in Urumqi te wonen en is daar werkzaam voor de lokale overheid. Hij vraagt: “waar ik vandaan kom?”, Nederland blijkt hij van het voetbal te kennen. Ik vroeg of hij er wel eens was geweest, maar blijkbaar was hij nog nooit in het buitenland geweest dat is trouwens niet ongebruikelijk in China. Een groot deel van de bevolking is ook nog nooit naar Beijing geweest.

Op mijn vraag: “wat toeristen in Urumqi echt zouden moeten bezoeken?”, zei hij als Han Chinees:”de Grand Bazaar en de graslanden, als ze in de lente in bloei staan”. Hij zei ook dat de stad Urumqi “niet heel erg interessant is”, maar dat er in de buurt veel ongerepte natuur is en dat je in de buurt ook “goed” kan skiën. Ik vertelde hem dat ik onderweg was van Harbin naar Almaty en dat ik in Urumqi op de internationale trein naar Kazachstan wilde stappen. Hij gaf aan dat ik dan het beste naar het Urumqi Centraal station kon gaan en dat hij mij wel een lift kon geven.

De vlucht lande op 11:55 in Urumqi en na het ophalen van onze bagage, gingen we naar de uitgang. Zijn vrouw kwam hem ophalen in een zeer luxe zwarte Mercedes AMG G jeep, de overheid in China betaalt zeker goed. Na een ritje van 20 minuten kwam ik aan op het Urumqi treinstation en bedankte ik hun voor de gastvrijheid.

Tijdens mijn reizen hebben wildvreemden kaartjes gekocht voor de metro, trein en bus. Iemand die ik op straat aanspraak, nam zelf de bus en liet mij bij de goede halte uitstappen. Tijdens mijn eerste reis in China, toen ik nog geen Chinees sprak, kwam ik een keer ’s avonds ergens in een bergachtig gebied aan, zonder licht kon ik mijn hostel niet vinden en heb dus maar ergens aangebeld. De vrouw die opendeed schrok van een lange buitenlander met een grote rugtas en riep snel haar man. We spraken niet dezelfde taal, maar hij kon de naam van de hostel lezen en pakte daarna zijn motor en bracht in circa 10 minuten naar mijn hostel. Een grotwoning met kamers uitgehakt in de bergen van Shaanxi, leuk om een keer te bezoeken.

Treinkaartjes kopen op het Urumqi Centraal

Het Urumqi Centraal treinstation is de hub voor de provincie Xinjiang, dus het is een zeer groot station. Xinjiang is een speciale provincie in China, waar veel veiligheidscontroles zijn, zo ook op het treinstation. Mijn eerste indruk van het treinstation, wat is dit voor ‘gevangenis’?. Het treinstation is een grijze kolos, de smog, de hekken met prikkeldraad, de vele camera’s, gewapende agenten en pantserwagens maakt het niet echt uitnodigend, om naar binnen te gaan en dat zal het uiteindelijke doel wel zijn…

Er staat een lange rij voor de veiligheidscontrole, de 1^ste security check van de vele die nog gaan volgen. Iedereen moet door een metaaldetector heen en alle bagage moet door een X-ray scanner dat duurde gelukkig niet zolang. Aangekomen in de hal van de kaartverkoop, merk ik meteen dat ik niet de enige ben. Ik liep gelijk naar een bewaker en vroeg hem naar de internationale trein naar Almaty. Hij zei dat ik bij balie 12 moest wachten en dat er iemand over circa 20 minuten zou komen, blijkbaar had deze persoon nu lunch. Na 20 minuten wachten kwam er inderdaad een medewerker en zij verkocht mij zonder problemen een kaartje voor de trein van Urumqi naar Almaty. Deze trein heeft alleen ‘zachte bedden’, dus na afrekenen van CNY 973,- dat je trouwens contant of via WeChat of Alipay kunt betalen en circa 10 minuten wachten, ze moet aardig wat gegevens invullen, had ik eindelijk mijn treinkaartje!

Trein K9797, rijdt van Urumqi, via Alanshankou, naar Almaty om uiteindelijk naar Astana te rijden. Over dit traject van 1.898 kilometer, doet hij 38 uur en 22 minuten. Aangezien ik naar Almaty moet, duurt mijn treinreis dus wat korter, de 1.040 kilometer moet de trein in circa 29 uur afleggen. De verwachte aankomsttijd op Almaty 2 is om 05:11.

Het was nu 13:00 en mijn trein vertrekt pas 23:26 heb dus nog mooie even de tijd, om wat van Urumqi te zien. Eerst ga ik het station verder naar binnen, opzoek naar een bagagedepot. De grote stations in China hebben sowieso een bagagedepot, de kleinere stations niet altijd. Je kunt hier je bagage achterlaten voor: een aantal uur, dag of langer. Ze kijken naar de grote van je bagage en de tijd, je betaalt ongeveer CNY 5,- a CNY 20,- per stuk bagage.

Vijf uur om Urumqi te verkennen

Op het vliegveld in Beijing heb ik amper geslapen en ben dus aardig moe, daarnaast is het ook nog eens koud -9C. Heb dus weinig zin om in Urumqi rond te lopen, daarom neem ik de bus die de meeste haltes aandoet van het treinstation naar de Grand Bazaar. Bus 301 rijdt in 1,5 uur naar de Grand Bazaar, daarbij doet hij 22 haltes aan. Voor CNY 1,- zit ik dus 1,5 uur in een warme ‘toeristische bus’, je bent een Nederlander of niet.  

Blijkbaar denken een aantal personen in de bus dat ik een Oeigoer ben, want ze praten een variant van Turks tegen mij. Tijdens mijn vorige stop in Xinjiang gebeurde dat trouwens ook al. Oeigoers hebben net als Nederlanders, Kaukasische gelaatstrekken.

In de bus valt mij de hoeveelheid camera’s op, nog meer dan in een normale Chinese stad en dat zijn er al veel. Mogelijk hangen er meer, dan 160.000 camera’s in Urumqi. Daarnaast heeft elke bushalte zijn eigen beveiliger, die met een metaaldetector rondloopt. De stad zelf, ziet er in de winter en met smog nogal troosteloos uit, er is weinig groen en alles ziet er grijs en grauw uit. Aangekomen in de buurt van de Grand Bazaar stap ik uit en ga ik opzoek naar een lekkere lunch.

Na een tijdje rondlopen, zie ik eigenlijk weinig eetgelegenheden, een theehuis waar ze alleen thee reserveren en ik kom een banketbakkerij tegen waar ze baklava of lokale zoetigheden verkopen. Deze snacks ben ik in China nog nooit tegenkomen, dus ik moet het natuurlijk even proeven. Ik koop een soort zandgebakje met druiven, walnoten en dadel voor CNY 8,- en nog wat andere zoetigheden voor CNY 4,- per stuk, niet echt goedkoop voor Chinese begrippen. Ik bewaar de snacks voor later,  aangezien ik wat warms wil eten (buiten is het koud). Na nog eens 5 minuten rondlopen, zie ik een soort ‘kantine / buffetachtig’ restaurant en ik ga daar maar naar binnen. Aangezien het nu ongeveer 14:30 is het meeste al uitverkocht, ze hebben nog een aantal gerechten met vlees, maar ik eet geen vlees. Ik vraag: wat ik wel kan eten en ze geeft aan dat ze nog  ‘韭菜 Jiucai bing’ oftewel een Chinese leek ‘broodje’ heeft voor CNY 2,-. De Latijnse benaming voor deze groente is ‘Allium Tuberosum’, voordat ik naar China ging had ik deze groente nog nooit gegeten en nu is het mijn favoriet. Deze groente gebruiken ze vaak in Azië, maar ook in Kazachstan, vooral in gebakken broodjes, maar je kunt het ook wokken met ei of tofoe. Daarnaast had ze ook nog een soort broodje met een gebakken ei voor CNY 4,- dat wilde ik wel proberen. Nadat de magnetron ‘ping’ zei, had ik een warme lunch…

Warm geworden door het eten, ging ik opzoek naar de fameuze ‘Grand Bazaar’, onderweg kwam ik ook nog een broodbakker tegen en daar kocht ik verschillende type broden, zoals een brood gemaakt van mais CNY 2,-, twee naanbroden met uien a CNY 3,- per stuk en een naanbrood met noten a CNY 5,-. Zeer lekker als je even klaar bent met Chinees eten, maar vooral handig om mee te nemen in de trein. Overal in China verkopen Oeigoeren naanbroden, vaak hebben ze een klein ‘stalletje’ op straat met een oven, nog vaker is het alleen maar een oven.

In de buurt van de bazaar zie ik een politiepatrouille, deze bestaan in Xinjiang vaak uit drie personen. De voorste draagt een schild, de tweede een shotgun en de derde een soort speer (banden lek prikken of een persoon?) of een ‘man catcher’ een soort stok met een ‘U’ vormig uiteinde die ze om je nek kunnen doen, om je zo op afstand te houden. Politiepatrouilles heb ik tijdens mijn vele reizen in China, alleen in Kunming en Xinjiang gezien, al moet Tibet ook geen pretje zijn.

De Grand Bazaar in Urumqi

Aangekomen bij de ‘Grand Bazaar’, moet ik bij een klein gebouwtje naar binnen dat blijkbaar een securitycheck is. Mijn tas moet door de X-rayscanner, zelf moet ik door een metaaldetector en ik moet mijn paspoort laten zien. Deze liet ik zien aan een agent en toen mocht ik doorlopen, een arrogante agent had dat blijkbaar niet gezien en stuurde mij boos weer terug. Ik neem aan dat hij dacht dat ik een Oeigoer was, want buitenlanders krijgen in China vaak een speciale behandeling. Chinezen zelf, moeten hun id-kaart scannen en als ze braaf zijn geweest gaat het poortje open.  

Eindelijk binnen en blijkbaar ben ik de enige, behalve de verkopers zijn er weinig andere mensen. Het stelt eigenlijk weinig voor en de ‘Grand Bazaar’ is niet meer dan een nieuwe overdekte markt, waar verkopers hun lokale waren tegen een te hoge prijs verkopen. Ze verkopen vooral: tapijten, rozijnen, noten, typische Xinjiang messen, sieraden, honing, gedroogde paddenstoelen en kruiden. Bij een ander deel kan je ook warm eten kopen, zoals: shashlik, noodle, rijstgerechten en kleine snacks. Als je nog nooit zo’n soort markt in China hebt bezocht, dan is het wel leuk, maar anders sta je zo net zoals ik binnen 20 minuten weer buiten.

Aangezien ik een kleine 31 uur in de trein zit, ga ik ook nog opzoek naar een supermarkt waar ik wat instant noodles en andere snacks willen kopen. De supermarkt had ik snel gevonden, deze heeft trouwens ook zijn eigen metaaldetector en bewaker. In de supermarkt koop ik instant noodles a CNY 4,- en pittige tofoe in een klein zakje a CNY 5,- voor de kleine trek.

Aangezien het nu 17:00 is en ik nog wel een normale maaltijd wil eten, ga ik weer opzoek naar een restaurant. In de buurt van de Grand Bazaar kan ik niks vinden, dus ik neem eerst een bus in de richting van het treinstation en stap uit bij een halte waar ik veel mensen zie. Een plek met veel mensen in China, betekend eigenlijk altijd wel dat er in de buurt iets te eten valt. China heeft eigenlijk in elke straat wel een restaurantje, vaak meerdere. Veel mensen koken niet zelf en ga dus vaak uit eten of bestellen het online. Eten in een klein restaurantje is iets duurder, dan zelf koken dus dan weet je het wel. Mijn eerste jaar in China heb ik zelf niks gekookt, behalve dan Brinta in de ochtend (in Schotland leren eten), ’s middags at ik in de kantine van mijn universiteit en ’s avonds ging ik naar meerdere restaurants. Je leest het goed ‘meerdere restaurants’, eerst naar de ene, een gerecht eten en dan naar de tweede, voor een ander gerecht. Ondertussen deed ik braaf mijn huiswerk, zoals een ‘voorbeeldige’ student beaamt. Na het eerste jaar wilde ik eigenlijk wel weten wat ik precies at en wilde ik wat meer groente eten, dus ging ik ook zelf koken. Ik ging nog wel een paar keer per week uit eten, omdat ik sommige gerechten niet kan koken, zoals bijvoorbeeld ‘孜然土豆片’ aardappelschijfjes gefrituurd, met komijnzaad, rode peper en lente-ui of ‘小火锅’ dat is een soort fondue waar je vaak zelf je ‘soep/saus’ kunt kiezen en dan zelf je groente, vlees of tofoe in je pannetje kan doen en dan natuurlijk zelf opeten.

Uitgestapt bij een halte waar veel mensen, ga ik opzoek naar een restaurant. Het eerste restaurant dat ik zie, heeft veel mensen binnen, is verse noodles aan het ‘trekken’ en is dus een plek waar ik wil eten. Jammer genoeg zijn al hun gerechten met vlees. Ik loop nog wat verder en kom een Oeigoer restaurantje tegen waar ze noodles verkopen, waar een aantal mensen zitten te eten en ze blijken ook een gerecht zonder vlees te hebben, gelukkig! Ik bestel dus ‘辣面 la mian‘ dat zijn noodles met groente of vlees, mijn topping was met fijngesneden stukjes aardappelen, wortel en groene peper met gratis bouillon voor CNY 11,-. Het was ze lekker dat ik er nog een extra bestel, zodat ik tijdens mijn treinreis ook nog wat te eten heb.

Ondertussen is het 19:30 en ben ik na meerdere veiligheidscontroles weer aangekomen op het treinstation. Ik heb mijn bagage opgehaald en zoek ergens een stoel waar ik uitzicht heb op de mensen die binnenkomen. Wat mij opvalt is de er bijna geen ‘typische’ Chinezen te zien, maar alleen mensen met Kaukasische gelaatstrekken en daarnaast hoor ik ze ook ze geen Mandarijn spreken.

Ik vermaak mij wel met mijn telefoon en met het mensen kijken en voordat ik het weet is 23:10 en gaat de kaartcontrole open.

Treinreis van Urumqi naar Almaty

Eindelijk, kan ik nadat mijn treinkaartje is gecontroleerd, de trap af naar het perron en in de trein stappen. Wat ik raar vind is dat ik helemaal geen andere reizigers zie, niet tijdens de controle van het treinkaartje of op het perron. Ik word door iemand die een vies wit/geel hemdje aan heeft naar de deur van een wagon geloodst. Hij heet mij eerst in het Russisch welkom en nadat hij ziet dat ik het niet begrijp in het Engels, zegt hij ‘Welcome to Kazachstan’. Deze kleine dikke man van circa 50 jaar blijkt de conducteur te zijn van de wagon waarin ik zit. Hij brengt mij gelijk naar mijn coupe en komt schone lakens brengen. Het is laat en ik ben moe dus maak mijn bed op en ga daarna mijn tandenpoetsen en mij wassen aan de wastafel. Tijdens het tandenpoetsen zie ik dat er nog andere reizigers rondlopen, dus ik ben in ieder geval niet de enige. Na het tandenpoetsen, ga ik in mijn bed liggen als na circa 30 minuten opeens mijn afgesloten deur wordt opengemaakt. Privacy of kloppen, zijn zeker onbekende begrippen in Kazachstan. De conducteur komt onderdelen van machines in mijn coupe leggen, blijkbaar worden deze meegesmokkeld…

Na een goede wachtrust word ik wakker van mensen die door het gangpad lopen. Ik doe snel mijn kleren aan, om te kijken wat de commotie is. Ik zie drie andere reizigers in de trein lopen en stel mij even voor. Een meisje van circa 20, die uit Oezbekistan komt en die momenteel in Shanghai Mandarijn studeert en een moeder van 40+ met haar kind van 4 jaar uit Kirgistan, die 3 maanden in Urumqi verbleven, omdat het kind een probleem had met haar been en de ziekenhuizen in Kirigistan dat niet konden verhelpen. Zij blijken allemaal Chinees te kunnen spreken, dat is dus mooi! Wij zullen na kennismaking, de gehele reis als een gezelschap afleggen. Zij informeren mij dat we over circa 30 minuten op het Alashankou treinstation aankomen, waar we door de Chinese douane moeten.

De trein stopt om 7:15 in Alanshankou en we worden door de conducteur allemaal naar onze eigen coupe’s geloodst. Al snel komen een groot aantal Chinese agenten binnen, die mijn paspoort en treinkaartje willen zien. Ze spreken behalve ‘passport’ en ‘travel’ weinig tot geen Engels of Russisch. De agent die mijn paspoort inkijkt en een foto van mij maakt, vraagt: “wat ik in China doe” en “waar ik heen ga”. Ik reageer in het Chinees dat ik in China studeer en mijn vriendin in Almaty Kazachstan ga bezoeken. Voor de rest is hij weinig spraakzaam, hij wil mijn telefoon zien. Ik vraag welke, want ik had vorige maand een nieuwe gekocht, maar hij wilde mijn oude telefoon zien. Moest hem aanzetten en hem van mijn screenlock afhalen, hij haalde een apparaatje tevoorschijn en sloot deze via de usb-verbinding aan op mijn telefoon en er werd automatisch een wifi-netwerk opgezet. Op mijn vraag ‘wat hij aan het doen was’ wilde hij geen antwoord geven, ik kon zien dat hij naar elke foto op mijn telefoon aan het kijken was en aangezien dat er meer dan 1.000 zijn en het een oude telefoon is duurt dit toch al snel zo’n 30 minuten. Aangezien ik samen met hem in de coupe ben, geef ik maar beschrijvingen van de foto’s, die is in Harbin genomen, die in Beijing, dat is het eten dat ik heb gekookt, dit is mijn vriendin, mijn hond et cetera. Ik vroeg nog of ik een foto van hem mocht nemen, maar dat mocht niet omdat hij aan het werk was. Ondertussen lopen de hele tijd agenten door het gangpad, opzoek naar smokkelwaar.

Een aantal agenten (circa 20 jaar) kijken naar mij, zoals je naar een aap in de dierentuin kijkt dat is trouwens niet ongebruikelijk in China. Veel mensen hebben nog nooit een buitenlander inlevende lijve gezien en willen graag met je op de foto. Het eerste jaar in China voelde ik mij net zoals een bekende filmster zich moet voelen, overal mensen die met je op de foto willen. Als er andere agent langsloopt en wat over mij zegt, zeggen ze hem fluisterend dat ik Chinees kan verstaan. Ik vraag ze wat hij zei, maar hij reageert met een verheven stem: “dat dit mij niks aangaat!”. Ik reageer met “好好说话” dat zoiets betekent als ‘spreek netjes’, daarop ging hij nog harder spreken en toen werd hij weggestuurd door zijn collega’s. Agenten in China, denken vaak dat ze god zijn. Sommige zijn behulpzaam, maar anderen willen je gewoon niet helpen.

De agent die met mijn telefoon bezig was, was eindelijk klaar en vroeg of ik nog meer elektronische apparaten heb, mijn tablet en laptop wilde hij ook wel zien. Op mijn tablet staan geen foto’s dus die had hij snel gezien. Mijn laptop werkt niet zonder stroom en gelukkig is er geen stroom in de trein, dus deze zou in het stationsgebouw worden ingezien. Daarna moest ik mijn grote backpack leeghalen, zodat hij kon zien wat ik allemaal bij mij had. Ondertussen was ik al die controles wel zat en heb twee nieuwe telefoons en 1 van de twee nieuwe tablets niet laten zien en gewoon in mijn grote backpack laten zitten. Ik mocht mijn tas weer inpakken en hij ging naar de volgende persoon, om het hele riedeltje weer opnieuw te doen. Gelukkig waren er maar 3 reizigers in de trein, want deze controles duurde toch zeker wel twee uur.

De andere agenten controleren elke coupe en het plafond van de trein op spullen. Het viel mij op dat ze de coupe met reizigers overslaan en dat zal het Kazachstaanse personeel ook wel weten. Toch hoorde ik dat de Chinezen, zeven nieuwe telefoons hadden gevonden en in beslag hadden genomen. Van de gesprekken die ze daarover voerde, kreeg ik het idee dat ze deze zelf houden. Nadat iedereen in de trein was gecontroleerd, moesten we naar het treinstation waar onze bagage weer door een X-rayscanner moest en waar ik moest laten zien wat er allemaal op mijn laptop staat. Het opstarten van die laptop duurt zo’n 5 minuten dus ze stond lekker lang te wachten, ik vroeg: “wat wil je zien?” en zij zei: “foto’s”, nou op mijn pc staat foto’s van meer dan 10 jaar dus ik klik maar wat aan, een foto van een zeehond op de Galapagos. Zij vraagt mij of het allemaal zulke foto’s zijn en ik zeg van wel, nou dan is het goed en ik mag de pc weer opbergen. Gelukkig want als ze alle foto’s wilde zien, had ik daar nu nog gestaan. Waar ik ook blij mij was dat ze geen apparatuur in mijn pc stopte, deze kan ik dus nog steeds vertrouwen. Ze vroeg mij trouwens ook nog of ik boeken bij mij had. Ik heb begrepen dat ze reisboeken zoeken, waarin staat dat Taiwan niet onderdeel is van China en daarnaast zoeken ze ook naar jihadistische teksten.

Nadat mijn bagage zonder problemen door de scanner was gegaan, kwam er ook nog een drugshond aan de pas. Daarna werd ik in een klein kamertje geroepen met 3 agenten en deze vroegen weer waarom ik in China ben en waar ik naar toe ga. Na weer hetzelfde te hebben herhaald “studeren” en “reizen” kreeg ik eindelijk mijn ‘exit stamp’.

Eindelijk in Kazachstan

Na 3 uur te hebben stil gestaan, rijden we weer verder. Hopelijk gaat op de Kazachstaanse grens wat sneller. Na circa 15 minuten stoppen we, ik kijk uit het raam naar buiten, maar door de sneeuw kan ik niet verkijken en het lijkt erop dat we ergens in ‘the middle of nowhere’ zijn gestopt. De Kazaachstaanse grensbeambten komen aan boord en zeggen meteen “Welcome in Kazachstan” en geven een hand, in de trein hangt gelijk een hele andere sfeer. Na het zien van mijn paspoort gaat het al snel over Amsterdam en weed, ook hier maken ze weer een foto en moet ik mijn rugtas leeghalen. De beambte die mijn gegevens invoert geeft aan dat ik zo’n relax ben en dat ze dit niet vaak meemaken. Ik zeg: “waarom zou ik nerveus moeten zijn”, heb geen visum nodig voor Kazachstan, dus ik voorzie geen problemen.

Na het zien van drie nieuwe telefoons en twee nieuwe tablets geeft hij aan dat er eigenlijk, maar twee mogen worden ingevoerd. Hij vroeg: “hoe ik ze had meegenomen aan de Chinese kant van de grens”, ik zei dat ze gewoon in mijn tas zaten dat bleek hij grappig te vinden. Eigenlijk mocht ik er niet zoveel invoeren in Kazachstan, maar dat was dit keer geen probleem. De totale waarde van deze tablets en telefoons komen niet boven de grens van €430,-, dus op Schiphol is dit allemaal geen probleem. Had niet het idee dat ze opzoek waren naar smokkelwaar, ze zullen wel weten dat het personeel van de trein aardig wat meeneemt. Binnen 10 minuten was hij klaar met mij en wenste mij veel succes met mijn reis. Bij de rest van de reizigers ging het net zo snel, behalve bij het meisje uit Oezbekistan. Blijkbaar hadden de Chinezen haar niet goed uitgestempeld en duurde het allemaal wat langer, maar alles ging vriendelijk en ik ging af en toe kijken hoe het ging. Ze moest een briefje schrijven dat ze net uit China kwam en dat moest ze ondertekenen, nadat ze dit had gedaan konden we weer verder. Na circa 45 minuten op de grens van Kazachstan, konden we weer verder.

We rijden nu met de trein door de ‘Dzungarian Gate‘, een bergpas met een hele geschiedenis. In 440BC werd deze pas al beschreven in de Westerse literatuur ‘De Historie’, van de Griekse reiziger en schrijver Herodotus. In 156BC werd deze route al gebruikt, als onderdeel van de ‘Zijderoute’.  Blijkbaar is dit de enige pas van het Dzungarian Alatua gebergte dat uitstrekt van Mantsjoerije tot aan Afghanistan. Aan beide kanten van deze pas moeten bergen van tussen de 3.000 a 4.500 meter hoog zijn, jammer genoeg zie ik ze niet door de sneeuw en de mist…

Om 12:30 komen we aan bij het eerste stadje aan de grens van Kazachstan, het plaatsje Dostyk. Wij moeten de trein verlaten, onze bagage hoeft dat niet. Blijkbaar gaan ze hier het onderstel van de wagons en locomotief wisselen, de spoorwijdte in China en Kazachstan verschillen namelijk in afmeting. Als we naar het treinstation lopen, zie ik een veel mensen wachten op de trein, blijkbaar zijn we straks niet meer de enige. Samen met de drie andere reizigers, ga ik naar het kleine restaurantje op het treinstation en eten wij wat Russische soep en salade. Om 14:30 vertrekken wij weer, voor ons laatste traject naar Almaty.

Eenmaal ingestapt, blijk ik een coupégenoot te hebben, een Russische man van middeljarige leeftijd. Hij blijkt geen Chinees of Engels te spreken en ik spreek jammer genoeg geen Kazachs of Russisch, dus ik ben al snel weer bij mijn originele reisgenoten. Ik laat hun foto’s zien van Harbin en Nederland, en zij laten mij foto’s zien van Shanghai en Oezbekistan en van Urumqi en Kirgistan. Ondertussen eten we mijn naan, noten, koekjes en speel ik met het kleine meisje. Aan het einde van de rit ben ik de Nederlandse oom geworden van het kind en mag ik op de trouwerij komen van het meisje uit Oezbekistan.

Mijn treinreis van Urumqi naar Almaty, komt de volgende morgen om 06:15 teneinde, als we eindelijk Almaty binnenrijden.

Voor meer informatie over ‘Treintypen in China: hogesnelheidstreinen en slaaptreinen‘ of over de ‘Accommodaties & Voorzieningen‘ in deze treinen. Voor treinroutes ‘Populaire treinreizen in China ‘ en je treintickets boeken: ‘Boeken treinkaartjes‘.